Op weg naar marathon Berlijn #4

Juli is weer voorbij. Een maand met angst voor blessure, nieuwe testresultaten, hitte en vooral heel veel lopen. Ben ik nog op goede weg?

In de tweede week van juli liep het al mis. Tijdens een kleine misstap bij mijn training schoot er ineens een serieuze pijnscheut in mijn heup. Zo erg dat ik zelfs niet meer deftig kon wandelen. Oh nee…kleine paniekaanval. Het ging toch niet waar zijn zeker? Gelukkig kon ik de dag nadien al bij de sportkinisiste terecht en viel het al bij al wel mee. Klein scheurtje in de bilspier.

Niet echt een ramp dus. Ik mocht blijven lopen, wel wat aangepast. Daarbij nog wat oefeningen en alles is redelijk snel in orde terug gekomen. Toch was het eventjes spannend hoor.

Ook stond er in juli de laatste lactaattest richting Berlijn gepland. Controleren dat we goed bezig waren en of er nog wat aanpassingen in verband met het tempo nodig waren. Conclusie was dat alles redelijk goed zat met hier en daar een werkpuntje (maar das voor na mijn marathon). Ik ben dus op goede weg voor mijn laatste rechte lijn richting de marathon.

Juli was ook een maand met heel wat hitte records. Blijven trainen wou ik, dus was het een kwestie van aanpassen. De wekker heel vroeg zetten en gaan. Het zorgde wel voor heel mooie ochtendstonden. Eerlijk ik ben echt een ochtendloper. De wereld zien ontwaken, daarvoor doe ik het.

Omdat ik nu op tijd train, loop ik per training nog altijd niet zo heel veel kilometers. Frustrerend af en toe, dat geef ik toe. Hoe ga ik een marathon kunnen lopen als ik nooit ver loop? die gedachte komt af en toe wel in mijn hoofd. Mijn trainer Pieter heeft wel al op mijn trainingsschema gezet dat vanaf nu de trainingen langer gaan worden. Dus blijf ik erin vertrouwen dat het goed komt. Mijn mantra van de laatste tijd: vertrouw op het schema en de trainer.

Toch merk ik wel dat ik echt wel in mijn beste conditie en vorm ooit aan het komen ben. Mijn hartslag bij mijn ‘lange’ trage duurlopen is nog nooit zo laag geweest. Ook herstel ik veel beter dan vroeger en ik ben sneller over het algemeen geworden. Niet dat ik een speedy gonzales ben hoor…eerder een turbo slak. Het tempo dat ik vroeger comfortabel vond…vind ik nu eerder traag.

Even ter vergelijking:
Nu heb ik 10 km gelopen met een gemiddelde hartslag van 139. In 2017 (wat toen mijn topjaar was) was mijn gemiddelde hartslag 146. Beiden keren heb ik er even lang over gedaan (1u20), toch voelde het loopje van dit jaar veel gemakkelijker aan. Nu was het een echt lsd loopje. Toen was het gewoon een rondje van 10 km.

Al mijn voorbereidende fases zitten er nu op. Vanaf augustus gaan we echt werken aan marathonspecifieke trainingen…dus dan gaan er hopelijk wat meer kilometers op mijn teller komen.

Voor al de nieuwsgierigen onder jullie, hierbij nog mijn statistieken van juli:
* 125,7 km
* 16u 26min
* gem. 28,4 km/week
(nog niet zo slecht he)