Een diabeticus als hardlooppartner

Zoals jullie misschien wel al weten, heeft mijn man diabetes type 1 (jongerendiabetes of suikerziekte zoals ze vroeger zeiden). Hij had dit al toen ik hem leerde kennen, voor hem is het een deel van zijn leven. Het is vastgesteld toen hij 17 was.Ik ga het hier niet hebben hoe het is om te hardlopen met diabetes. Want ikzelf heb het niet en kan het dus niet ervaren. Daarbij zijn er anderen die diabetes hebben en hun ervaringen hierover delen (zoals bv run on insulin op instagram)

Nee, ik wil het met jullie es hebben over mijn ervaring om samen met iemand met diabetes te gaan hardlopen. Soms is het grappig. Echter, vooral in het begin, was het ook redelijk spannend. De befaamde (of beruchte) hypo’s (suikerspiegel die te laag komt) zijn altijd aanwezig in mijn gedachten. Hardlopen en sporten in het algemeen, is normaal heel goed voor diabetici. Toch zijn er een aantal dingen waarmee ze rekening dienen te houden.

Mario heeft nu zijn suiker redelijk onder controle. Momenteel meet hij zijn suiker met een sensor op zijn buik om zijn glucosespiegel constant te raadplegen en hij spuit zich 4 keer per dag met insuline. De normale gang van zaken dus voor vele diabetes type 1-patiënten.

Heel wat jaartjes geleden besloot Mario om samen met mij te gaan hardlopen (ik was al bezig). Wat was dat een aanpassing. Zijn suiker ging ineens alle kanten uit. De hypo’s tijdens een loopje waren voor mij echt wel zorgwekkend. Wat als hij alleen was? Nu kon ik hem nog helpen. Af en toe moest ik zelfs beroep doen op familie om nog vlug een fles cola onderweg te brengen. Stiekem was ik wel blij dat hij liever met mij liep en niet zelf op pad wou gaan. Ik zou hem niet durven laten gaan hebben.

Gelukkig is die periode snel voorbij gegaan. Na wat zoeken en een goede begeleiding van zijn diabetes arts weet hij nu perfect wat hij voordien moet eten, hoe hij zijn insuline moet aanpassen en onderweg moet doen. Ook helpt het nu dat hij een sensor zodat hij constant een zicht heeft op zijn suikerspiegel. Ook krijgt hij nu een signaal als hij onder een bepaalde drempel gaat of dat hij heel snel daalt.

Dit hadden we in het begin niet. Toen was het gewoon bloed prikken, op een teststrip doen en paar seconden wachten. Wat was dit vervelend. Vooral tijdens een hypo. Dan zei ik: je staat te laag, eet wat. Nope, hij moest en zou zich meten..;en dat lukte dan weer niet goed. Heel rustig blijven was dan de boodschap voor mij. Want tijdens een serieuze hypo maakte hij echt een persoonsverandering door. Ik kan het niet goed beschrijven, maar Mario was dan Mario niet meer. Hij reageerde dan anders. Je zou het kunnen vergelijken met iemand die stomdronken is en toch ook weer niet. Nope ik kan het niet beschrijven.

Eerlijk als hij zo een hypo heeft en echt ‘raar’ doet, word ik soms wel kwaad en beschaamd. Stom ik weet dat hij er niets aan kan doen. Maar kalm houden is niet altijd even gemakkelijk. Vooral als hij wat agressief reageert. Yep dit kan spijtig genoeg ook voorvallen. Meestal blijft het maar bij wat roepen hoor. Echt handtastelijk wordt het nooit. Goddank komt deze vorm heel weinig. Want dat roepen en brullen is ook wel beangstigend hoor.

Dan kwam de mogelijk van een sensor en dit zorgde dat de hypo’s onderweg zo goed als werden uitgesloten. Toch zit er ergens die schrik er nog wel in. Na al die jaren merk ik redelijk snel dat zijn suiker aan het dalen is. Vanaf dat hij wat stiller is, wat meer sloft, wat slomer, wat raarder kijkt….dus door kleine gedragsveranderingen, dan weet ik: het is tijd om hem weer iets te eten. Meestal merk ik het zelfs voordat zijn sensor een signaal geeft.

Maar ik had jullie gezegd dat er ook grappige momenten zijn. Geloof me soms moet ik echt mijn best doen om niet te schaterlachen als hij een hypo heeft. Dan kan hij zo stom reageren. Of hij probeert iets te vertellen wat totaal geen steek houdt onsamenhangend, Of zo van die andere kleine stomme reacties en gezichtsuitdrukkingen…ik kan het weeral niet helemaal goed beschrijven. Echt, het is soms zo grappig.

Denk nu niet dat we altijd zoiets meemaken. De laatste jaren bijna nooit. Als we zeggen 1 keer per 3 maanden, is het nog veel. Toch blijven we onze voorzorgsmaatregelen nemen en gaat er altijd wat gelletjes mee. Ondanks dat het nu allemaal heel goed meevalt, is het toch nog zo dat ik een training dien af te breken omdat zijn suiker ineens raar doet. Nogmaals dit valt zelden voor. Het gebeurt wel es daarom vermeld ik het.

Ook merken we veel voordelen van dat hij gaan hardlopen is. Zo is zijn suikerspiegel veel stabieler geworden en moet hij minder insuline gebruiken. Ik durf hem nu zelfs alleen te laten hardlopen :-D.

Ken je iemand met diabetes die mee wil gaan hardlopen, maar sta je hier een beetje angstig tegenover? Spreek er gerust samen met de diabeticus (al vind ik dit zo een slechte benaming ervoor) over. Hij/zij kent diabetes meestal door en door. Hij/zij kan je ook informeren wat je moet doen als er iets voorvalt. Hypo’s kunnen gevaarlijk zijn (evenals hypers = veel te hoog). Echter mag dit niet een reden zijn om er niet ten volle voor te gaan. Mits goede begeleiding en goede afspraken zijn ze een even volwaardige looppartner. Ze hebben diabetes..ze zijn geen diabetes. De ziekte bepaalt wel voor een deel hun leven, maar als ze zich aan de regels houden qua voeding en zo dan kunnen ze heel normaal leven. Er zijn zelfs topsporters die het hebben.

Als je vragen hierover hebt, zowel als diabeticus en als partner, mag je ze gerust stellen. Mario en ik zullen er eerlijk een antwoord op geven.

Liefs
Linda