race tegen me, myself and I

Echte wedstrijden zitten er voorlopig nog niet in. Zo heb ik al wat geplande wedstrijdjes en evenementen voorbij zien gaan…afgelast. Gelukkig zijn we creatief en rijzen de virtuele runs als paddenstoelen uit de grond. Waarom dit es niet proberen dacht ik zo? Mijn virtuele run was die van Run.on.insulin ten voordele van het diabetesfonds (zoals jullie weten heeft Mario diabetes type 1).

Mijn grootste bekommernis was: helemaal alleen op pad, hoe zou me dat vergaan? Tijdens een ‘echte’ wedstrijd zijn er andere lopers: sommigen halen je in, sommigen haal je in en niet te vergeten, het publiek. Nu moest ik me volledig op mezelf focussen en een beetje op Mario die als pacer/pakezel meeging.

De route lag al snel vast: 5 km langs de vaart. Gewoon rechtdoor, geen echte hindernissen buiten andere lopers en fietsers. Enkel was het een heel saaie route, altijd rechtdoor. Een voordeel of toch eerder een nadeel? Tijd wijst uit.

Deze ochtend was het zo ver: 5 kilometer alles geven stond er op het programma met nadien nog een leuk extraatje. Rustig ingelopen naar het startpunt en wat dynamische oefeningen gedaan. Want ook al is er geen kat die het ziet en ik de enige racer ben, pak ik het professioneel aan. Racen is racen he.

En dan was tijd…nu ja eerst tijd om wat twijfels de kop in te drukken: ga ik dat wel kunnen, nog maar een 4 weken echt aan het trainen. En die route: ik kan ze echt dromen, hoe ga ik het gevecht aan als het niet meer gaat? Nee, hier ga ik mezelf niet in verliezen, knop omdraaien en gaan met die banaan.

Oeps beetje te snel gestart, vlug nog even Mario erop attenderen en dan zorgen dat ik in het ritme kom. Kilometer 1 achter de rug, kilometer 2 achter de rug…wat gaat het goed zeg. O wacht toch niet, wat voel ik hier en dat tempo…ik ga dood help… Ineens was het zwart in mijn kop. Stop er maar mee dacht ik. Het gaat niet gaan, je bent nu al dood. En die stomme weg…altijd maar rechtdoor…

Gelukkig liep ik niet alleen en heeft Mario me er door gesleept. Hij liet het tempo een beetje zakken, zodat ik me kon herpakken en het gevecht met mijn negatieve ik kon aangaan. Mijn positieve ik kwam zich ineens moeien: kijk es wat je ooit al gepresteerd hebt. Je bent een marathonloper begot. Je kan het wel, je hebt zo veel tijd in je training gestoken…

Langzaam begon het terug te beteren in mijn hoofd en ik begon erdoor te komen. Het tempo voelde ineens terug comfortabeler. Ik ging dit doen, racen tegen mezelf.

Dan ineens nog een kilometer te gaan. Zou het lukken nog een ietsie pietsie te versnellen? Hier ga ik dan, echt alles geven, het beste van mezelf geven…want ik kan het echt.

Ineens een signaal van mijn horloge. Ik heb het gehaald, 5 kilometer in een mooie beste tijd van 32 min. Mario heeft iets minder, ik wat meer omdat ik zo overdonderd was dat ik het gehaald heb en mijn horloge vergeten af te zetten. Dus kies ik voor de tijd ertussen. (al geeft Strava ook onder de 32 minuten)

Maar ik had gezegd dat er nog een extraatje op het programma stond he. Na het uitpuffen had mijn coach me nog een opdracht gegeven. Niet gewoon uitlopen nee. Dit keer stond er nog een kilometer doorlopen op (tempo in zone T2/D2). Daarna mocht ik pas echt met het uitlopen starten.

Dus nadat ik uit gehijgd was en terug normaal kon spreken, was ik klaar voor de opdracht. Eerst nog rustig de brug over gewandeld. Tja, daar had ik nu echt geen zin meer in om die te lopen. Dan begon ik eraan. Die kilometer begon goed, ik verschoot ervan hoe gemakkelijk ik nog in een iets sneller tempo kon lopen. Maar die kilometer is lang …zeker als je er iets meer dan 7 minuten over gaat doen. Gelukkig ging het veel vlotter dan ik gedroomd had. Ze vlogen voorbij.

Nu was het enkel uitlopen…en genieten van mijn prestatie

Dank jullie wel voor al jullie felicitaties en aanmoedigingen

Liefs
Linda