Tempoblokjes in smeltende sneeuw

Deze ochtend stond ik op en de wereld was in een wit deken gehuld. O help en juist nu stond er een blokkentraining gepland. Gelukkig had het niet echt gevroren en was het vooral smeltende sneeuw. Maar smeltende sneeuw is nat, drassig en kan toch verraderlijk glad zijn. Tempoblokjes hierin lopen, ging dat wel lukken?

Let’s get started…

Eerst deftig ontbijten, want een lege tank is niet handig voor tempoblokjes. Dan vlug al mijn loopkledij binnenrapen, mijn benen goed insmeren met een bodylotion (helpt tegen de rode, jeukende bultjes nadien, veel minder zo) en dan…o wie kijkt daar zo lief? Rubio heeft zijn ochtendwandeling al gehad, maar hij loopt wel graag in de sneeuw. Dus eerst even mijn opwarming samen met mijn roefel. Toen merkte ik al dat het heel natte, smeltende sneeuw was en dat het toch een beetje glijden ging worden. Dat belooft.

En nu voor ‘echt’

Na een kort rondje, roefel thuis afzetten en dan kon ik echt starten. De eerste kilometers zijn ook nog rustig. Na iets meer dan een kilometer draaiden we een zandpad in…lees maar slijkpad. Allemaal kapotgereden gesmolten sneeuw. Ai ai, wat gaat er nog komen?

Gelukkig verbeterde het pad al snel en kon ik aan mijn eerste tempoblokje starten. Dit viel van tempo nog mee. De weg werd natter en natter. Opvallend was wel dat we veel auto’s tegenkwamen waaruit wandelaars en lopers stapten. Het gaat precies druk worden hier in het vennengebied. Het voordeel van dit tempo was dat ik nog wat kon genieten van de mooie vergezichten. Zo een sneeuwlandschap heeft toch wel iets.

3 kilometer ver in dit blokje, tijd om het tempo weer wat op te drijven. O help wat ligt er hier veel sneeuw zeg en, nog erger, onder die sneeuw ligt er water. Oke, vermijdmodus aan, want natte sokken is niet leuk. Paar 100 meter verder: lap recht in een plas. Vermijden is niet mijn specialiteit, zo lijkt het. Gelukkig is het niet glad. Bocht om en o nee, betonbaantje met sneeuwdrek. Lekker glibberen. Gelukkig lukt het tempo nog altijd goed. Nog 2 kilometer niet op mijn bek gaan en dan nog een laatste versnelling.

Veel smeltende sneeuw

Eindelijk zijn we terug langs de vaart, nu kan mijn laatste tempoblokje ingaan: 2 kilometer iets sneller dan mijn beoogde wedstrijdtempo voor mijn 10K. Het jaagpad lag er heel deftig bij in vergelijking wat ik al was tegengekomen. Echter kwamen er nu hele bendes andere lopers aan. Kleine verduidelijking: mijn stukje naast de vaart liep in tegengestelde richting van het begin van de Taxantria Winterchallenge. Het was duidelijk dat veel lopers deze uitdaging wilde lopen. Begrijpelijk want het is een hele mooie route. Nat maar echt de moeite.

Het tempo ging eigenlijk vlotjes, al wou ik wel al die andere lopers groeten. Dat viel een beetje tegen: goedendag zeggen en goed doorlopen. Ik hoop dat ze ook tevreden waren met een glimlach en een knikje 😀

Eerlijk, ik zag een beetje op tegen deze training. Zowel tegen de smeltende sneeuw als tegen de verschillende tempoblokjes. Maar al bij al is het allemaal heel goed meegevallen. De smeltende sneeuw was een smurrie en nat met af en toe wat glibberen, maar eigenlijk goed beloopbaar. Al heb ik er natte sokken van overgehouden. Het tempo was tegen het einde snel, maar allemaal heel doenbaar. Zo zie ja maar dat je je niet te snel moet laten afschrikken.

De laatste tijd liep ik met een intervaldipje rond. Het leek allemaal niet te lukken hoe ik het wou. Deze training was daarom ook een enorme boost voor mij. Op naar volgende intervallen en tempotrainingen. Nu zie ik ze weer zitten.

Groetjes
Linda