Taxantria winterchallenge – lsd in de vrieskou

De Taxantria winterchallenge, al heel dikwijls stukken gepasseerd tijdens mijn trainingen. Deze zondag bij het wakker worden, merkte ik dat heel de wereld bevroren was. Whoohoo, wat is dit ideaal loopweer zeg. Perfect om die winterchallenge eens helemaal te gaan uitlopen, bedacht ik me zo. Het kwam ook goed uit voor mijn geplande lsd-run. De verwachting dat het niet meer zo nat lag als voorbije dagen was heel groot. Glad door de vorst ging in de bossen wel meevallen.

Heerlijk ontbeten met banaan-havermoutpannenkoeken, 2 kopjes koffie en heel veel goesting in het rondje. Mijn lichaam werkte deze zondagochtend nog es goed mee en ik was vlug opgestart (wat de laatste tijd wel af en toe voor problemen zorgt, maar dat is een ander verhaal). Warme thee gezet om onderweg mee te nemen, met een klein gokje hoe lang dat ie warm ging blijven (ik hoopte het toch halverwege warm te houden). Mijn beentjes ingesmeerd met bodylotion (helpt echt tegen de kou en de jeuk nadien),mijn trailschoenen bovengehaald en ik kon op pad.

De start lag voor ons een beetje uit de richting. De route passeerde de vaart, langs waar wij kwamen aangelopen. Daarom is mijn start een grote kilometer verwijderd van de start van de Taxantria winterchallenge. Geen probleem hoor, want als ik de ‘officiële’ finish passeer, loop ik gewoon weer richting huis en doe dan die eerste kilometer wel.

Het eerste stuk was het jaagpad die totaal niet glad lag, totaal niet verwacht, toch tevreden ermee. Na een 2 kilometer doken we het bos in met een klimmetje. Elke keer als ik hier voorbij kwam tijdens training, dacht ik…nope dat weggetje neem ik niet. Nu moest ik dus. Gelukkig had het goed gevroren, want er kan hier anders wel wat drassig liggen. De weide nadien, was wel verraderlijk met af en toe nog wat kleine ijswaterplassen.

Nu liepen we eigenlijk wat gelijklopend met het jaagpad, waar ik toch ietsje liever loop. Maar toch kon dit paadje me wel bekoren. En zo kwamen we terug op bekend terrein. Terug op het paadje wat ik eerder zou nemen. Nu was het een langer recht stuk waar we de splitsing van de 11 en de 21 gingen tegenkomen. Wat was ik blij dat ik niet voor de 21 ging. Hun eerste stuk zag er al veelbelovend uit, ik weet waar de route heenging en het kon daar heel nat liggen (wat deze zondag eigenlijk heel goed meeviel, zo hard had het gevroren).

De grote baan over en… o kijk, een bruggetje…moeten we hier in? Dit weggetje richting speelbos al dikwijls voorbij gelopen, maar nooit eraan gedacht om dit te volgen. Waarom niet, vraag je je misschien af? Omdat ik bospaadjes beetje vermijd om eerlijk te zijn. Het bosweggetje bleef wel gelijklopend met mijn normale route, maar was wel een mooie afwisseling. Hier ga ik eens met mijn roefel komen lopen zeg. Hij gaat dat tof vinden.

Mijn thee was ondertussen al goed afgekoeld, oke hij was koud, en we waren nog niet halfweg zeg. Na een extra lusje, een rechte weg heen en rechte weg terug, waren we er bijna. Nog een klein lusje waar ik bijna overhoop werd gereden door 2 mountainbikes. Ook kwamen we nog een sympathieke bende tegen, die de route in tegengestelde richting liepen.

Nog wat slalommen langs verschillende wandelaars en daar was de ‘officiele’ start en finish van de Taxantria winterchallenge. Ik moest nog een stukje verder en liep nu naar mijn startpunt richting vaart. Nu nog rustig uitlopen naar huis.

Dik tevreden van mijn loopje en mooie stukjes gelopen. Al zijn en blijven bospaadjes niet mijn ding. Ondanks dat dit een tof concept was, hoop ik toch dat we snel terug kunnen naar gezamenlijke loopjes. Gewoon allemaal op dezelfde dag. En anders, Taxantria, doen jullie ook nog iets voor Pasen?

Liefs Linda

ps wie heeft mij gevonden op de omslagfoto?