hardlopen met mijn sudeck voet

Sudeck, als ik het nu vertel weten velen al wat het is. Toen het bij mij vastgesteld is, was het nog een grote onbekende. Oke, nu voel ik me precies heel oud (al ben ik nog maar 43 en is het vastgesteld toen ik 16 was). Toen vertelden ze me dat ik nooit ermee zou kunnen hardlopen, wandelen mocht ik al blij mee zijn.

Dit heb ik lang geloofd. Maar met de jaren die verstreken, ging dit advies ook naar de achtergrond. Toen ik startte met hardlopen, was ik het bijna al vergeten. Niet dat ik sudeck had, nee mijn voet herinnerde me er nog regelmatig aan.

Wel heb ik geleerd om te leren leven met het ambetante gevoel in mijn voet. De dokters hadden mij verteld dat ik moest leren leven met pijn. Spijtig genoeg hebben ze wel gelijk gekregen. Altijd voel ik mijn voet, niet dat ik verlammend veel pijn doet. Echter is er altijd een zeurende pijn aanwezig.

Echter door regelmatig te gaan rennen, werd die pijn en die regelmatige zwelling minder. Zou hardlopen dan toch goed zijn? Natuurlijk ben ik geen dokter en dit is enkel mijn ervaring. Ook ben ik totaal onbegeleid door dokter of kinesist in het avontuur gestart. In het begin lukte het allemaal aardig…totdat ik merkte dat in stabiliteit begon te verliezen in die voet.

Dan maar overleg met huisdokter en orthopeed. Die raadden me aan naar een podoloog te stappen voor steunzolen. Gevolg is dat ik nu ren met steunzolen en echter ook met antipronatie schoenen. Van die goede stabiele hardloopschoenen, dikwijls ook wat zwaarder en lomp aan de voeten dus.

Elke keer dat ik in een speciaalzaak nieuwe schoenen ga halen en het is een nieuwe verkoper (of verkoopster) krijg ik altijd de opmerking: steunzolen en anti pronatie, dat is toch niet nodig? Totdat ze me zien hardlopen en ik mijn verhaal vertel. Het strafste blijf ik altijd vinden dat er tegenwoordig veel zijn die ‘sudeck’ kennen. Nu zijn er andere benamingen voor, echter voor mij blijft het altijd gewoon sudeck.

Heb ik dan totaal geen last meer, vraag je je misschien af? Was dat maar waar. Soms doet ie gewoon pijn, is ie ineens terug instabiel of is ie veranderd in olifantenpoot. Zo kan ik vertrekken zonder last en toch ineens begint hij onderweg lastig te doen. Afrollen bijvoorbeeld lukt niet meer. Platvoet is dan de regel. Er zit dan niets anders op dan te stappen. Gelukkig komt dit nog maar zelden voor.

Waar ik ga hardlopen, daar moet ik altijd goed over nadenken. Zomaar op zand of in de bossen lukt niet altijd heel goed. Vanaf dat er veel oneffenheden zijn, moet mijn voet hard werken en wordt ie sneller vermoeid. Gevolg is dan dat ik veel sneller mijn voet omsla of zelfs val. Zo zie je me nooit op finse pisten. Dit is mij zelfs afgeraden door orthopeed. Veel te onstabiel.

Het liefst loop ik gewoon over verharde wegen. Al weet ik wel dat ik mijn voet moet blijven uitdagen en blijven trainen. Dus zorg ik er wel voor dat er onverharde stukken op mijn trainingsroutes zitten. Door onverhard te lopen, zorg ik ervoor dat hij stabieler op verharde grond wordt. Dit klinkt misschien raar, maar voor mij werkt het.

Ik weet niet of ik altijd met mijn voet ga kunnen blijven hardlopen. Voorlopig is het stabiel. Er zit geen verbetering meer in, maar ook geen verslechtering. Voorlopig krijg ik ook nog altijd groen licht van mijn orthopeed als ik op controle ga (tegenwoordig ben ik wijzer en ga me regelmatig laten keuren) Dus blijf ik genieten van mijn kilometers en ga ik met een gerust hart nog eens een marathon rennen.

Vele loopgroetjes
Linda

ps: heb je zelf sudeck en overweeg je te gaan hardlopen of loop je en wil je richting marathon gaan, dan raad ik je wel aan om dit niet op mijn manier te doen. Ga in gesprek met je orthopeed, huisarts, kinesist.