Speciale voet: het verdict

Eigenlijk wou ik een vervolgblog schrijven na de eerste diagnose. Eentje waarin ik vertel over mijn revalidatie en trainingen. Natuurlijk gingen die super en was ik nu weer deftig aan het trainen voor een of andere halve marathon. Echter dit gaat zo geen blog zijn.

Tijdens de weken na de diagnose, ging ik netjes naar de kine, werd ik even serieus ziek (zware bronchitis) en leek ik vooruit te gaan. Langzaamaan echter begon ik last te krijgen van mijn voet. Zo erg dat ik meer en meer mankte. Hardlopen was eerder een uitzondering geworden. Iets waarvan ik 2 dagen minstens van moest recupereren voor mijn voet weer in orde was. Daarbij kwam er nog de pijn, die was voordien al aanwezig, maar die begon toch iets dwingender te worden.

De kine merkte ook dat het steeds moeilijker en moeilijker ging. Natuurlijk is kinesitherapie geen pretje. Je leert andere spieren te gebruiken. Voet was dit niet gewoon en dit kan natuurlijk last geven. Te verwachten last, volgens de kine. Die sudeck maakte het natuurlijk niet gemakkelijk. Die voet reageert nogal raar op pijn. Dat is ook de reden waarom ik nooit door de pijn heen mag werken. Zo lieten we de oefeningen voor de enkel wat links liggen en werkten we vooral met oefeningen voor de heupen en billen. Zelfs na een ‘afkoelweek’ waarin ik veel rust nam, verbeterde het niet. Mijn voet en enkel bleven dik en pijn.

Nu ga ik iets toegeven wat ik al een paar maanden verzweeg voor iedereen (zelfs een beetje voor mezelf). Je kent de pijnschaal die ze vragen in ziekenhuis (1 heel weinig tot 10-de ergste pijn die je kunt bedenken…voor mij heel hoog hoor). Voor ik naar kine ging zat ik gemiddeld op 3 en bij slechte dagen gingen het naar 4 a 5. De waarheid is dat ik nu al een hele tijd met pijn rondloopt die eerder op 6 a 7 zit. Op sommige dagen (vooral als ik veel op voetje gestaan heb en veel rondgelopen heb) durft die gemakkelijk naar 8 gaan.

Ergens vermoedde ik dus wel dat dit niet normaal is. Desondanks zat ik in een ontkenningsfase. Totdat ik bij de orthopeed kwam om de uitslag van de MRI te bespreken.

‘Versleten voet he’, zei ik nog al lachtend en hij beaamde dat. Tja dit wist ik al. Toen ik startte met hardlopen, was mijn voet al versleten. De sudeck heeft mijn voet toentertijd heel sterk verouderd. Om het een beetje te illustreren: toen ik 20 was, was mijn voet 60.

Mijn middenvoet is echt op, versleten. Dit kan eventueel geopereerd en vastgezet worden. Echter is dit een heel zware operatie en heel, heel lang revalideren. Omdat ik nog zo jong ben (de orthopeed zijn woorden he), raadde hij dit nog niet aan. Daarom gaan we hier eerder voor spuitjes tegen de pijn. Maar pas nadat die enkel opgelost wordt.

Die enkel heeft ook zijn problemen. Ligamenten veel te dun en helemaal uitgetrokken. Het ding waarvan ik de grootste last heb is echter: longitudinale split ruptuur peroneus brevis. Een hele mond vol he. Het komt erop neer dat dat ligament volledig kapot is. Hier raadde de orthopeed wel een operatie aan. Het zware nieuws was toch wel minstens een jaar revalideren en daarbij kon hij niet garanderen dat ik dat nog ging kunnen hardlopen (die middenvoet is er ook nog he). Gewoon deftig lange wandelingen maken, moest mijn doel worden.

Ergens wist ik dat het hardlopen een eindig verhaal ging zijn. Toch hoopte ik van het niet en zeker niet zo snel. Tijdens mijn loopcarrière heb ik mezelf ontdekt. Klinkt misschien heel melig. Maar het hardlopen heeft me zoveel bijgebracht. Hardlopen werd een deel van mijn identiteit.

Na die diagnose, zit ik me zo een dubbel gevoel. Blij dat er toch iets aan mijn voet en die pijn te doen is. Verdrietig omdat ik niet meer kan hardlopen. Een beetje verloren, dit omschrijft het het beste.

Ja ik hoor jullie al denken, maar na dat jaar wie weet. Toch kan ik zo niet meer denken. Ik heb voor mezelf besloten om het hardlopen vaarwel te zeggen. Nooit zal ik nog zo kunnen lopen als voordien. Natuurlijk zou dat geen ramp zijn. Echter weet ik diep vanbinnen dat het geen slim idee gaat zijn om ooit nog te starten met hardlopen.

Daarbij vind ik dat ik wel een mooie palmares bijeen gelopen heb, waaronder een marathon. Ik heb iets gedaan waarvan ze dachten dat ik nooit ging kunnen doen met mijn sudeck-voet. Hier ga ik gewoon fier op zijn en hang mijn loopschoenen in de wilgen.

Nu sta ik voor nieuwe uitdagingen en moet ik mezelf weer een beetje ontdekken en alles een plaats te geven. Het eerste wat ik moet overwinnen is die operatie en hopen dat die sudeck niet begint op te spelen.

Bij deze neem ik afscheid van jullie als ‘Linda.finally.run’. Maar ik blijf bestaan als ”Finally.Linda”. Ook de blog gaat verhuizen naar lindablogt.be. Hier ik ga schrijven over vanalles wat me bezighoudt en natuurlijk kan je daar mijn avontuur van mijn voet blijven volgen.

Hou jullie goed en geniet van het hardlopen.

Met heel veel liefde

Linda