Eindelijk een vooruitzicht, of toch niet?

Sinds 10 januari wist ik dat ik geopereerd moest worden. Enkel wanneer konden ze me toen niet meedelen. Ik kwam op een wachtlijst terecht, wel stond er achter mijn naam asap. Maar ik was niet de enige en er zijn zoveel dingen die sneller moesten dan mijn enkel. Vervelend, maar begrijpelijk.

Het wachten op het verlossende telefoontje zorgde voor meer stress dan ik verwacht had. Ook omwille dat ik echt last had van mijn enkel.Zo ging een heel rustige wandeling van een klein uurtje juist niet. Te lang, nadien moest ik echt mijn enkel laten rusten en deed hij pijn. Het wachten op mijn operatie was niet gemakkelijk.

Verlossend nieuws?

Totdat ik ineens te horen kreeg dat ik de top 10 gehaald had. Ik stond bij de 10 volgende die geopereerd gingen worden. De datum konden ze toen niet meedelen, maar het ging binnen dit en 14 dagen dat ik gecontacteerd ging worden. Toen dacht ik oef, ik kan aan de operatie beginnen te denken. Kreeg ik de dag nadien toch niet het langverwachte telefoontje. Wacht even… . Oke, ze hadden wel gezegd dat dit kon gebeuren. Maar toch zo rap.Ineens merkte ik dat ik toch nog niet helemaal aan het idee van geopereerd worden gewend was.

Op 9 maart ga ik onder het mes. Nog anderhalve week. Te rap plotseling. Het herstel kan beginnen, zegt iedereen nu tegen mij. Echter zit mijn kopje nog bij de operatie en de weken erna. Het gaat pijn doen, sowieso. Pijn ben ik wel gewoon. Maar de schrik dat die sudeck weer in volle gang schiet, zit er serieus in. Aan het herstel nadien denken lukt me momenteel nog niet. Zo ver ben ik nog niet.

hoofd op hol

Daar ga ik weer in gedachten terug in de tijd. Terug naar het moment dat sudeck werd vastgesteld. Gaat ik weer zo afzien? Ik hoop van niet. Ik weet dat de dokter mij niet graag opereerde door mijn sudeck-geschiedenis. Dit helpt natuurlijk niet. Momenteel ben ik onder hoogspanning. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Uitkijken ernaar doe ik zeker niet. Doodgaan van de schrik ook wel niet. Hopen dat het allemaal mee gaat vallen, lukt me spijtig genoeg niet goed.

Bibber en beef

Het is niet de eerste keer dat ik geopereerd wordt hoor. De vorige keer was het aan mijn hand, lekker ver weg van die sudeck voet. Daarbij was het maar een kleine ingreep. Nu gaat het door aan mijn slechte voet en is het toch een redelijke ingreep (iets met pezen verbinden en een laterale ligamentplastie). Ook hangt er aan de operatie een lange revalidatie vast (reken 1 jaar zei de orthopeed).

Momenteel ben ik bang (ja ik geef het eerlijk toe): bang voor de operatie, bang voor de pijn, bang voor de revalidatie. Onzeker over de uitkomst. Angst voor die stomme sudeck. Daardoor lukt het slapen moeilijk, ben ik een vat vol emoties en de concentratie is niet optimaal. Nog 10 dagen…nog 10 lange dagen.

Maar ook dit zal wel overgaan. Ik heb al zoveel overwonnen in mijn leven.

Ik hou jullie op de hoogte hoe de afgelopen is.

Liefs