Midsized en willen afslanken. Wat met bodypositiviteit?

Midsized, een term waar ik een jaar geleden nog nooit van gehoord had. Sinds kort echter zie ik constant deze term passeren met bijhorende tiktok filmpjes. Dit bracht twijfel bij me teweeg. Ik sta volledig achter bodypositiviteit maar toch wringt er bij mij een schoentje. Ik ben ‘midsized’, maar niet so happy.

Even de situatie schetsen

Ik was nooit de magerste en zeker niet meer na mijn zwangerschap had ik wat extra gewicht mee te slepen. Na verschillende jaren op en af te gaan met mijn gewicht, was sinds ik begon te lopen mijn gewicht op een deftig punt gekomen. Daar is sinds de operatie verandering in gekomen. Weer wat extra kilo’s. Niet zoveel als eerst. Maar toch genoeg om me niet lekker in mijn vel te voelen.

Momenteel is mijn kledingmaat 42-44, dus echt midsized zoals ze zeggen. Ook niet echt te dik, wel een iets te hoog BMI (als je daar in gelooft). Toch zou ik graag naar maat 40-42 gaan. Tijdens mijn hoogdagen van het hardlopen was het 38, maar dit hoeft niet zo meer.

Onlangs las ik in een boek dat je je natuurlijk gewicht moest zoeken. Dit is het gewicht waarbij je je het beste voelt en als je gezond eet en beweegt hier zonder problemen op blijft. En dit is voor mij echt een lichaam met een paar kilo’s minder. Deze kilo’s zijn er omdat ik nog altijd mezelf een beetje teveel laat gaan met emo-eten.

Maar bodypositiviteit dan?

Ik vind dat afslanken en bodypositiviteit gerust hand in hand kunnen. Het gaat er niet om dat je dat je niet tevreden bent met je lichaam. Dit ben ik absoluut. Dit lichaam heeft al zoveel doorgemaakt en me veel plezier bezorgt. Ook ben ik trots om mijn benen, armen …en draag ik wat ik wil. Maar toch merk ik dat die paar extra kilo’s me dwarszitten. Deze kilo’s komen door het emo-eten, niet omdat ik gezond eet en genoeg beweeg.

Emo-eten

Dit is een feit dat velen van jullie nog niet van me kennen. Maar Ik heb last van emo-eetbuien. Stress, ik moest eten, wat maakte niet uit. Verdrietig, onrustig, …ik plunderde de kasten. Met nadien natuurlijk een immens schuldgevoel…wat me terug naar de kast deed grijpen.
Toen dat ik hardliep was ik ervan verlost. Ik had het vervangen door lopen en dit zorgde dat ik beter in mijn vel zat. De kilo’s die ik er toen bij verloor waren handig meegenomen. Sinds dat ik op de sukkel ben, is de strijd met emo-eten zeker teruggekomen.

Vooral kort na de operatie en de revalidatie bezorgde me dit soms problemen. Het vervangen lukte niet. Wel probeerde ik eraan te werken. Spijtig genoeg heeft het toch gezorgd dat ik iets teveel ben bijgekomen.

Terug het goede pad zoeken.

Ik heb me er al lang bij neergelegd dat ik nooit superslank zal zijn. Dit hoeft ook totaal niet. Ik wil me goed in mijn vel voelen en van dat emo-eten ooit verlost geraken. Het voordeel is dat ik het nu allemaal veel beter begrijp en de signalen kan herkennen.

Denk nu absoluut niet dat ik echt ga diëten, want ik heb een allergie voor dat woord. Het klinkt veel te tijdelijk. Ik ga bewuster eten en leven. Terug regelmaat in mijn leven brengen was mijn eerste stap. Lees hierover meer in de blogpost Werken en vrije tijd, soms een moeilijke balans

Sindsdien werk ik met een planner waar ik met blokken mijn tijd verdeel. Ook zorgen verschillende routines dat ik terug evenwicht gevonden heb tussen werk en vrije tijd en er eindelijk wat regelmaat in mijn leven is. Het is nog niet perfect, maar dat hoeft ook niet. Soms mag je van je planning afwijken.

De laatste stappen

Nu ben ik klaar om terug meer sport en beweging in mijn leven te brengen. 2 keer per week naar de fitness voor de versterkende oefeningen (heeft mijn enkel nog echt wel nodig), minstens 1 keer per week gaan zwemmen. En wandelen he, veel wandelen. Momenteel wandel ik ’s ochtends en ’s middags al een half uurtje. ’s Avonds nog veel te weinig. Daar ga ik nu aan werken.

Paardrijden lukt momenteel nog niet op die manier dat ik het als sport kan inlassen. Dit is eerder pure ontspanning. Evenals met mijn paarden werken, weinig tijd om aan iets anders te denken als je met die beesten bezig bent. Let je even niet op en je kan met je snoet in het slijk liggen. Deugnieten zijn het.

En het eten dan?

Zoals jullie al doorhadden, heb ik nog niet veel gezegd over mijn voeding. Voorlopig wil ik daar niet teveel aandacht aan besteden. Natuurlijk ga ik er wel op letten dat het grotendeels gezond is. Ook mezelf belonen met eten na het sporten, zit er niet in. Maar ik ga de focus zeker niet op mijn voeding leggen voorlopig. Momenteel ligt het boek ‘f*k it, maandag start ik echt’ klaar om te lezen. Wie weet hoe ik er nadien ga tegen kijken?

Midsized, ik vermoed dat ik dat wel zal blijven…maar toch dichter bij mijn natuurlijk gewicht.