Recap februari 2023

Februari is al een tijdje voorbij. Toch wil ik jullie nog 1 keer meenemen naar een maand waarin het allemaal op zijn plaats leek te vallen maar er abrupt een einde aan kwam. Nu ja, dat abrupt einde kwam eigenlijk juist op 1 maart. Maar daardoor heb ik een tijdje niet kunnen schrijven en heeft deze blog wat vertraging gekregen.

Februari was nat en koud. Absoluut niet mijn favo weertje. Toch kwam alles eindelijk terug op zijn plooien. Ik reed paard, fotografeerde erop los en ging regelmatig mooie wandelingen maken. Zelfs was ik terug gestart met hardlopen. Ja je leest het goed. Ik had mijn loopschoenen terug aangetrokken en ging weer redelijk regelmatig lopen.

Stel bij dat hardlopen nog niet teveel voor hoor. Het was voornamelijk heel rustig lopen afgewisseld met af en toe wat wandelblokjes; Hoe kwam ik erbij om terug te gaan hardlopen, vraagt je je misschien af. Nu heel simpel. De dochter gaat weer de short run meelopen in Antwerpen samen met mijn man. Ergens stilletjes dacht ik: waarom probeer ik ook niet mee te doen. Een kleine 7 kilometer, dat moet doenbaar zijn he. Ooit was dit een rustig, kort loopje. Ooit …want nu voelde 5 minuten aan 1 stuk lopen wel een stuk lastiger aan.

Echt trainen, zag ik voornamelijk in het begin niet zitten. Gewoon vertrekken en zien wat lukt, was het belangrijkste in het begin. De hondjes dachten er soms anders over. Ik verschoot een beetje hoe enthousiast ze waren. Ik dacht ik neem ze mee, dan ga ik zeker genoeg wandel/snuffel momentjes hebben. Viel dat een beetje tegen zeg. Gelukkig pasten ze het tempo aan mijn slakkengangetje aan.

Mijn enkel deed het verrassend goed. Totaal niet pijnlijk tijdens en na het lopen. Wel reageerde hij een beetje met op te zwellen. Dit deed me wel beseffen dat ik echt niet mocht overdrijven. 3 keer per week een 25 minuutjes was wel genoeg. Het lopen zelfs voelde totaal niet hetzelfde aan als vroeger. Mijn voet voelt totaal anders en, ik kan het niet goed beschrijven, maar mijn voet werkt anders naar mijn gevoel. Dit omschrijft het nog het beste. 

Wel kijk ik nu totaal anders naar hardlopen. Afstand, tijd, snelheid…het doet er allemaal niet meer toe. Gewoon een moment om wat plezier te hebben, gedachten te verzetten en te werken aan mijn conditie en lichaam. Dat laatste is echt wel nodig. Conditie valt nog mee. Maar ik begin weer wat extra kilo’s mee te slepen. Hier moet ik echt terug op gaan letten.

Buiten het hardlopen, was er natuurlijk ook het paardrijden. Goed paardrijden, volgens de regels van de kunst, lukt me nog niet perfect. Voornamelijk omdat die enkel nog niet in de juiste positie wil. Maar mijn vertrouwen is wel zo goed als volledig terug. Zo durfde ik nog niet echt op mijn eigen paard. Dit is afgelopen maand echt veranderd. Ik maak weer heerlijke ritten met hem en werk samen in de piste naar een mooie dressuurproef.

Een heel toffe maand dus. Totdat ik woensdag 1 maart een trap van een pony van mijn zus  die voorlopig bij mijn paard staat, kreeg. Recht op mijn borstkas. Gevolg: even totaal geen lucht. Omdat dit een redelijk gevaarlijke plek is (mijn hartje) en ik weet door vorige blessure van mountainbike dat je dit het beste kan laten nakijken. Als er een klap op je hart komt, kan je hart raar doen.

Ook deed het gewoon heel veel pijn. Daarbij was mijn linkerhand (linkshandige hier) ook geraakt. Hij zag dik en blauw. Hoe dat kwam, geen idee. Ik vermoed dat ik mijn hand ertussen heb willen steken..

De blessure: een barstje in mijn borstbeen en een gekneusde linkerhand. Gevolg: pijn (denk aan de pijn van zwaar gekneusde ribben) en een linkerhand die ik bijna niet kon gebruiken, laat staan typen.

Februari was al bij al wel een goede maand. Al betwijfel ik of het hardlopen snel terug hervat kan worden en ik terug op het paard kan kruipen. We zullen zien wat maart gaat brengen.