Terug op het paard, zonder angst of toch nog beetje?

Als je me op instagram volgt, zag je het al: ik ben echt terug begonnen met paardrijden. Ben ik dan van mijn angst om te vallen en pijn te hebben af? Of zit ik er nog met een klein hartje op?

Na de operatie had ik tijd genoeg om eens te analyseren waarom ik niet meer paardreed. Waar kwam die angst vandaan en nog belangrijker: wat kon ik eraan doen? Eerst en vooral diende ik erachter te komen waar die angst vandaan kwam. Daarbij was het ook es tijd om aan wat zelfanalyse te doen. Want weten waar die angst vandaan komt is niet voldoende. Hoe reageer ik erop, wat zijn mijn sterkten en zwakten,…

Laat het geanalyseer beginnen

Je zou denken dat er een lange tijd overheen gegaan is, dat die angst vergeten is, uit je systeem is. Dat je terug gemakkelijker kunt starten en er gewoon terug opkruipen. Geloof me, dat valt serieus tegen. Hoe langer dat het duurde voor ik terug in het zadel zat, hoe moeiljker. Dan had ik teveel tijd om erover na te denken en vooral nog meer doomsenario’s te bedenken.

Want dat was mijn grootste probleem. Als er iets was, ging ik altijd direct van het ergste uit. Als bijvoorbeeld Silver van iets verschoot, zag ik mij al door de lucht vliegen en zwaar gewond neerkomen. Was dat realistisch? Absoluut niet. 9 op de 10 gebeurt er echt niets. Maar die ene keer waar er iets mis kan gaan, dat was voor mij zo een big deal. Alleen de keer bepaalde mijn gevoel en versterkte mijn angst.

Toen ik eenmaal besefte dat ik me richtte op het negatieve: vallen en voornamelijk al die pijn achteraf (geloof me ik heb al heel veel pijn meegemaakt) dan op al die leuke momenten, wist ik dat ik mezelf gewoon saboteerde.

Tijd om daarin verandering te brengen.

Zo heb ik veel oude foto’s en filmpjes bekeken, waarin het heel goed ging. Ook heb ik veel verhalen opgeschreven waarin er iets gebeurde maar met goede afloop en de al de leuke momenten. En ja, de gebeurtenissen met slechte afloop heb ik op teruggeblikt. Het boekje met de positieve momenten had veel meer bladzijden dan het boekje van mijn angst.

Blijven analyseren is natuurlijk ook niet de oplossing. Want dat hielp me het wel begrijpen, maar ik zat nog niet op het paard he. Mijn enkel werd beter en sterker, dus werd het tijd om de paardrijkleren toch eens terug aan te trekken als ik terug wou paardrijden.

Daar kwam ineens hulp van mijn zus. Die heeft 2 oudere, rustige paarden. Zij stelde voor om een paard van haar te lenen en gebruiken om terug te starten. Zo kon ik terug starten op een ander paard waar ik zeker nog geen herinneringen aan had.

Ook was mijn dochter terug gestart met paardrijden op ons paard. Zo kon ik zien dat hij echt braaf was en goed te berijden. Want in mijn gedachten had ik van hem een onberijdbaar rodeopaard gemaakt. Gelukkig zit ik er helemaal naast. Sinds kort durf ik terug met Silver rijden.

Helemaal zonder angst?

Of ik helemaal verlost ben van mijn negatieve, angstige gedachten? Niet echt, soms begint het in mijn kopje verkeerd te gaan. Dan gebeurt er iets en slaan mijn gedachten weer op hol. Zie ik weer het ergste gebeuren, verstijf ik en durf niet door te zetten. Maar nu weet ik dat ik mezelf saboteer met zo te denken. Dan haal ik in gedachten weer mijn positieve boekje boven en haal beelden tevoorschijn waar ik een goed gevoel bij had.

Lukt dat altijd? Nee. Helpt dat altijd? Ook niet echt. Het is en blijft een proces. Momenteel gebeurt het nog af en toe dat die angst komt opzetten. Binnenkort zal het hopelijk nog maar zelden voorkomen.

Voor nu leer ik nog elke dag en probeer zoveel mogelijk te rijden op mijn paard.

Liefs
LInda