Van Turbo- naar Slakkengang: Mijn Frustrerende Rentree in de Loopwereld 🐌

Eindelijk! Na wat leek op een eeuwigheid mag ik terug hardlopen! Jullie kunnen zich niet voorstellen hoe blij ik was om mijn loopschoenen weer aan te trekken en de deur uit te gaan. Maar man, wat is het ook frustrerend. Het voelt alsof ik opnieuw moet leren lopen. Waar ik vroeger met gemak een uur aan een tempo van 7:30 min/km liep, haal ik dat nu amper. En als ik het al probeer, is het echt afzien.

Ik lijk wel een wandelende paradox: dolgelukkig om terug te kunnen lopen, maar tegelijkertijd enorm gefrustreerd. Het liefst zou ik de hele tijd aan iedereen die ik tegenkom uitleggen dat ik eigenlijk wel beter kan, dat ik vroeger echt een snelle loper was. Dat ik nu na mijn enkeloperatie gewoon rustig moet opbouwen. Maar ja, wie zit daar op te wachten? Stiekem schaam ik me ook wel een beetje voor mijn huidige slakkengangetje. Ik loop niet graag meer op plaatsen waar ik veel mensen tegenkom. Misschien herkennen jullie dat wel?

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de afstanden. Vroeger was mijn kortste rondje een leuk toertje langs het kanaal met verschillende mogelijkheden, lekker afwisselend. Nu geraak ik er amper en moet ik al terugkeren omdat ik anders te ver ga. Ik vind het echt moeilijk om korte afstanden in een mooi rondje te gieten. Het voelt alsof ik steeds hetzelfde rondje loop, saai!

Maar waar ik het meeste mee worstel is het gevoel zo ver verwijderd te zijn van waar ik was. Als ik het na een half uur moeilijk krijg, denk ik: “Kom op, vroeger liep je makkelijk een uur! Dat was toen gewoon een rustig herstelloopje.” Het is echt confronterend om te merken hoeveel ik ben achteruitgegaan. En ja, ik weet het, ik moet geduld hebben en mijn enkel de tijd geven om te herstellen. Maar toch… die stemmetjes in mijn hoofd blijven maar zeuren.

Herkennen jullie deze frustraties? Hoe gaan jullie om met de tegenslagen tijdens het hardlopen? Hebben jullie tips om mentaal sterker te worden en geduldiger te zijn? Laat het me weten in de comments!

Liefs, Linda