move(d) to help trail 2019

Al verscheidene jaren zag ik rond deze tijd spandoeken van moved to help opduiken. Altijd had ik die dag geen tijd. Tot dit jaar. Er werd dit jaar een ’trail’loop van 12 km georganiseerd. Trail..in de platte kempen..Benieuwd wat dit ging geven.

Weeral was het startschot in de namiddag…begrijpen die nu echt niet dat ik veel liever in de ochtend loop?? Nu ja, ik ben nu eenmaal abnormaal. Omdat het niet ver van mijn deur was (een 12 kilometer ongeveer), hadden we besloten om met de fiets te gaan. Heen ging zeker geen probleem zijn, enkel terug…zou het nog wel gaan?

De terreinen waar het doorging, waren me welbekend. Hier heb ik al menig lrv-tornooi beleefd. Dus de omgeving was totaal geen verrassing. De organisatie daarentegen. Ik had ons voordien ingeschreven, zodat het afhalen van het startnummer niet te lang hoefde te duren. Viel dat tegen. Ten eerste was het bij het betreden van het terrein niet echt duidelijk waar je heen moest. Er stond wel een bord, maar ik vond het verwarrend.

De inschrijvingen gevonden. Daar was de tweede verrassing. Iedereen moest aan dezelfde tafel zich aanmelden: de kinderen, de 6 km, de 12 km en de daginschrijvingen. Je kan je wel voorstellen wat een verwarring het was ..en wat een lange rij. Gelukkig waren wij nog vroeg en stonden nog redelijk dicht.

Na het startnummer ontvangen te hebben (was in een hoesje aan een band…ook speciaal) en een warme buff (wanneer moet ik die met lopen dragen??), konden we op zoek naar de start. De finish was duidelijk..alleen waar moesten we starten??

Nadat dat mysterie opgehelderd was, konden we na het obligatoire startschot vertrekken. De eerste meters liepen over het terrein. Gelukkig bleven de mensen netjes aan de kant staan. Daarna doken we de kolonie in. (ps over de kolonie is veel te vertellen, dit is nu niet aan de orde, maar lees het zeker is na: Merksplas-Kolonie)

De splitsing van de 6 en 12 km was al redelijk vroeg. Veel gingen voor de 6. Het hardlopen viel zwaar. Geen idee hoe het kwam, het liep toen niet lekker. Toch was mijn tempo behoorlijk voor mijn doens.

Gelukkig kon ik aansluiten met een groepje dames. Die liepen eigenlijk een ideaal tempo voor mij. In plaats van 1 pacer, had ik er nu drie (geen idee wie het waren, maar ik wil ze bij deze nog es bedanken).

3 km…als ik me niet vergistte, was er rond dit punt bevoorrading. Gelukkig, dacht ik want ik had dorst. Enkel..er was niets te zien. Raar, had ik me zo vergist. Dankbaar dat Mario toch zelf drinken had meegenomen, zo kon ik toch nog drinken.

Er waren ons singletracks beloofd…dus doken we de bossen in en kwamen in één of ander spel van een jeugdvereniging terecht. Na een iene miene klimmetje en afdaling, waren we weer op het gewone pad.

Opeens lag er een hindernis op ons pad: een omgevallen boom. Je kon er rond gaan of erover klauteren (wat ik dus deed). Direct ook geprofiteerd van de vertraging om nog wat extra te drinken en mijn vestje uit te spelen.

Na een tijdje, begon ik me toch stilletjes af te vragen of er wel bevoorrading was voorzien. Ooh, wat zag ik daar in de verte? Jep op 7 km stond er ineens een tafeltje met wat sympathieke vrijwilligers. Op ons gemak vlug een banaan binnenspelen en wat water binnen gieten. Want eerste gingen niet meer worden volgens 1 vrijwilliger. Hij melde ons dat de eerste al een half uur gepasseerd was. Even zakte de moed me in de schoenen…zo traag?? Ik hield me maar vast aan de gedachte dat dit een testloopje was en dat er nog achter me waren.

En zo ging ons avontuur verder. Ondanks dat ik zo ver achter zat, begon ik eindelijk in mijn ritme te komen. Ondanks dat ik mijn ritme gevonden had, was er ineens een klein stemmetje. De 10 miles in Malle gaan een grote flop worden…nu lukt het al niet. Negeren was moeilijk, vooral omdat ik door kreeg dat ik zo goed als laatste was. Nadeel van een stukje heen, bruggetje over en dan terug. Niet dat ik het erg vind laatste te zijn…maar mijn hoofd liep echt niet mee.

Ook waren mijn pacers wat vertraagd en besloot ik toch mijn tempo vast te houden tot het einde. Dus ging ik ze voorbij. Ineens liepen we naast een paadje met trapjes op en af (3 keer als ik het me goed herinner)…moesten we zo terug? Ja dus, het paadje zelf liep vlot, enkel die trapjes. Naast de trappen durfde ik niet en de trappen nemen was soms echt klimmen. Even helemaal uit mijn ritme.

Nog even doorzetten en daar was de finish. Voordat we naar de boog mochten afslagen, moesten we eerst nog een klein lusje gaan maken. Toen ik dan richting finish liep, zag ik dat ze de bordjes al aan het opruimen waren. Negeren…doorlopen…ik was er bijna.

Eindelijk over de finishboog, wat een opluchting…en niet enkel omdat het loopje erop zat. Want ik had het gevoel dat ik ook een blein begon te krijgen aan mijn voet. Het eerste wat ik dan ook deed toen ik de finish gepasseerd was, was deze keer niet mijn horloge stopzetten, maar die stomme schoen uitspelen.

Na nog wat gedronken en gerust te hebben, konden we het fietstochtje naar huis aanvatten. Gelukkig lukte het fietsen nog aardig.

Een tweeledig gevoel blijf ik wel hebben bij dit loopje. Over de organisatie valt nog heel veel te zeggen en trails, al zijn ze in de vlakke kempen, zijn nog altijd mijn ding niet. Ik heb echt een redelijk tempo gelopen, toch heb ik er een wrang gevoel bij. Tja soms zit het is tegen he.

Nog even over de bevoorradingen: het bleef me heel de loop dwars zitten. Had ik me zo vergist: er stond toch op de 3, 6 en 9 bevoorrading? Toch had ik enkel bevoorrading op 7 gezien. Bij thuiskomst nog eens nagelezen en er stond dus degelijk wat ik dacht. Niet dat ik zoveel nodig vond, maar als je iets zegt, moet je het ook voorzien he.