10 miles van Malle 2019

Normaal ging ik de halve marathon van Tilburg lopen op 19 mei 2019. Enkel ging deze niet door. Mijn trainer Pieter vertelde me over de 10 miles van Malle. Deze zou ik eventueel als vervanging kunnen lopen. Na even (niet heel lang hoor) nagedacht te hebben, besloten om die te gaan lopen. Ook had ik er al veel goede berichten over gehoord.

Zondagochtend….alle tijd om me klaar te maken, want de start was weeral pas in de namiddag. Na de middag konden we eindelijk op weg naar domein de Renesse in Malle. Al heel dikwijls gepasseerd daar en me altijd afgevraagd wat het was, maar nog nooit een voet binnen gezet. Tot nu toe.

Wat was ik aangenaam verrast door de omgeving. Echt een toplocatie.

Het inschrijven ging door in het kasteel. Heel duidelijk aangegeven en de voorinschrijvingen en de daginschrijvingen waren hier netjes apart. Zo liep alles vlot vooruit en moest je niet echt aanschuiven. Na het ontvangen van ons startnummer, moesten we ons naar de andere kant van de vijver begeven (nee niet al zwemmend) voor het evenemententerrein.

Nu was het kijken naar de starters en finishers van de andere afstanden en de kidsruns, die ik heel graag bezig zie. Terwijl die bezig waren, kon ik me al beginnen af te vragen hoe het zou zijn 3 rondjes te lopen. Want rondjes lopen is niet zo mijn ding. Nu ja het zijn er maar 3, zou wel gaan meevallen zeker.

Toen werd het tijd om me langzaam beginnen op te warmen. Sinds Lier heb ik geleerd dat dit echt wel werkt, dus doe ik het consequent voor een wedstrijd. Oei, ineens was daar het vervelend stemmetje van Merksplas weer. Al tijdens de opwarming, dat belooft. Goddank kreeg ik het het zwijgen opgelegd. Nu hopen dat Miss Falen (om het stemmetje een naam te geven) blijft zwijgen.

Het startfluitje in geval werd gegeven en we konden starten. Eigenlijk was er veel volk. Dus duurde het eventjes voor je echt kon starten. Natuurlijk niet zo erg als op die massa-evenementen.

Het begon al goed, na een 5OO meter zoiets was het al file. We moesten van een brede baan in een smal single track- achtig padje geraken. Niks aan te doen, gewoon beetje aanschuiven. Gelukkig konden we al snel terug lopen. Het paadje door het bos was wel niet mijn ding. Beetje te mul. En hier moest ik nog 2 keer langs?

Na een 2 kilometer ongeveer was er bevoorrading. Misschien wat snel (de eerste ronde dan toch), toch was ik blij want de temperatuur was ‘plakkend’. Er hing onweer in de lucht. Tot hier zat het tempo nog goed en Miss Falen zweeg nog. Ik haalde zelfs andere lopers in.

Omwille dat het toch maar rondjes waren, heb ik Mario gezegd dat hij zelf mocht lopen. Normaal loopt hij altijd naast mij. Niet dat hij dat moet hoor…hij wilt dat zelf. Dus na de bevoorrading op 2 km stond ik er alleen voor.

Gelukkig had ik aansluiting bij een andere loopster die ik stiekem als een haas ging gebruiken. Begon ineens Miss Falen weer niet van haar te laten horen zeker? Nee ik ga niet toegeven, dacht ik. Ik ga het gevecht aan.

De eerste ronde liep nog vlot, netjes op schema voor een goede tijd. Mijn haas was ik wel kwijt omdat die niet stopte om te drinken en ik wel. Er was dus ook bevoorrading aan het einde van de ronde. Toevallig passeerden er twee dames die mijn tempo liepen. Whoohoo nu had ik twee hazen.

Enkel…nu moest ik alles terug op te nieuw doen: mul bospaadje, paadje met veel wortels (wel goed aangegeven) en die kasseien. Langzaam begon Miss Falen toch vat om me te krijgen. Daarbij begon ik het echt wel veel te warm te krijgen. Daarbij zweette ik precies niet echt veel. Dus het tempo begon een beetje in te zakken, maar toch doenbaar. Miss Falen het zwijgen op leggen, lukte niet. Op een bepaald moment dacht ik: ik stop na ronde 2 (10,6 km)…het gaat toch niet meer lukken.

Tegen het einde van ronde 2 stak er een goede kennis me nog voorbij (het was zijn laatste ronde). Hij sprak me nog wat moed in. Ineens begon ik mezelf te vervloeken dat ik Miss Falen ging laten winnen. Nope, zo gaat die vlieger hier niet op. Doorzetten begot.

Zo begon ik aan mijn ronde 3: een gevecht met mezelf. Dat ik daarbij weer het zelfde rondje moest lopen hielp ..en ook weer niet. Want zo kon ik me elke keer optrekken aan de gedachte: tot daar en dan zien we wel. Maar Miss Falen maakte er ook gebruik van: je moet nog over dat paadje en dat nog doen…

Kapot, dat was ik echt tegen het einde. Niet enkel lichamelijk, ook mentaal zat ik er bijna door. Nog een laatste keer die kasseistrook..ik wou de handdoek in de ring gooien. Dankbaar dat er dan juist een loopster aankwam die zei niet opgeven je bent er bijna… Terug aangezet en alles verbeten.

Toen ik die laatste bocht omdraaide en het publiek hoorde, was het gevoel onbeschrijfelijk. Ik had het gehaald. Ik heb Miss Falen overwonnen en de finish bereikt. Ik had echt moeite om mijn tranen te bedwingen. Stom.

Geen nieuw PR gelopen, 4 min trager zelfs. Toch voelt het als een grote overwinning. Als ik nu terugkijk, heb ik echt niet zo slecht gelopen. Het tempo zat in het begin goed, totdat Miss Falen even de overhand had. Naar omstandigheden (Miss Falen en het drukkende weer) heb ik echt wel goed gelopen (al zeg ik het zelf). De enige les die ik wel geleerd heb, is dat ik veel meer moet drinken. Want anders loopt mijn thermometertje veel te snel op.

Ondanks dat ik zo afgezien heb, vond ik het echt wel een toporganisatie en toplocatie. Ook was er een goede bevoorrading: halfweg de ronde en bij het einde van de ronde. Ruim voldoende dus.
Enkel die rondjes, dat is nog altijd niet mijn ding. Ook de goodiebag na de finish was heel leuk. Bij de standaard zak (flesje afwasmiddel en bonnen) kon je kiezen uit een bakje aardbeien en fles Westmalle 75cl. Wij hebben dus geluk: ik de aardbeien en Mario de fles.

Nu wat rust en toch genieten van mijn prestatie.

Liefs Linda