Daar is de lente en nieuwe loopomloop ontdekt

Eindelijk lente, eindelijk weer wat warmer weer…en niet te vergeten: eindelijk weer niezen en snotteren. Alhoewel dit al een tijdje lichtjes bezig was . Stomme hooikoorts. Gelukkig werken mijn neusspray en antihistaminica redelijk goed. Daarbij heb ik iets nieuws in de strijd tegen het snotteren: een spray om mijn bed en zetels te behandelen. Geen idee of het echt gaat werken, maar het valt altijd te proberen.

Het hardlopen gaat de laatste tijd terug beter en beter. Mijn startmotor hapert nog wel wat. Maar de vermoeidheid is zo goed als weg (handen blijven een probleem). Zo goed zelfs dat ik me al aan iets grotere afstanden durf wagen. Voor mij, mag het gerust gewoon op de baan, maar tegenwoordig gaat onze roefel Rubio altijd mee op pad. Hij crost liever in de bossen. Dus ben ik op zoek gegaan naar nieuwe looproutes. Zo kwam ik uit op een natuurloop niet ver van mijn deur.

In de Gewestbossen van Ravels hebben ze onlangs onlangs een natuurloop aangelegd met drie lussen. Vooral de blauwe lus van 9 kilometer leek me interessant. Na een ontbijtje met banaan-havermout pannenkoeken, konden we op pad. De auto geparkeerd…en we werden verwelkomd (euhmm) door een grote volwassen mannetjes kalkoen (geen idee hoe dat noemt). Schoon beestje dat wel, echter was hij wat territoriaal en was hij bezig een andere loopster het lastig te maken. Rubio is een echte pantoffelheld, dus op hem moesten we niet rekenen om de kalkoen wat op afstand te krijgen.

Na wat armgezwaai en geroep door mijn man, konden we eindelijk op pad. Rubio had er weer super veel zin in. Zo veel zin dat hij er weer vandoor schoot als een speer. Oeps, hem vlug een beetje intomen, want ook voor hem was dit een afstand die hij nog niet echt gelopen heeft. Eenmaal in ritme ging het vlotjes. Zelfs het stoppen onderweg om te snuffelen of pootje te heffen, was niet veel aan de orde.

De route zelfs was eigenlijk verrassend aangenaam. Crossen in de bossen staat bij mij vooral voor: slijk, slechte wegen, smalle paadjes. De Gewestbossen zijn mij niet echt onbekend, al was het wel van mijn jongere jaren geleden dat ik er geweest was. Dus hield ik mijn hartje vast. Dit was hier helemaal niet nodig. Mooie brede lanen, met af en toe wel wat slijk maar gemakkelijk te ontwijken. Het was zelfs een snel parcours, want veel bochten kwamen er niet van pas. Het enige minpuntje was dat we tot tweemaal een grote baan over moesten steken. Deze baan kan redelijk druk zijn en hier wordt toch nog af en toe veel te snel gereden (ondanks dat het niet mag).

Wat sfeerbeelden:

Over het algemeen ben ik dik tevreden van mijn loopje vandaag. Toegegeven, ik had een beetje schrik voor de afstand. Het was weeral een tijdje geleden. Desondanks ging het vlotjes en met een redelijk deftig tempo. Zelfs Rubio heeft ervan genoten, want hij had zelfs niet altijd tijd om te stoppen om wat te drinken. Neenee, doorlopen, dat zei hij.

Het was ons zo goed meegevallen dat we al volgend loopjes gepland hebben. Je kan Rubio en mij (en Mario natuurlijk) volgende week zaterdag aantreffen op de Kempische Vuur Trail in Zandhoven. 5 km heerlijk crossen staat er op het programma. Het weekend daarop (op Pasen dus) kan je ons vinden op de naturarun in Hoeilaart, waar wij de 6 km gaan verslaan. Misschien tot dan?

Daarna staat er nog 1 belangrijke afspraak op het programma: weer naar de reumatoog. Hopelijk gaat er dan uitzicht op een oplossing komen voor het probleem met mijn handen en haperende startmotor. Fingers crossed!

Geniet van het hardlopen, geniet van de lente…maar bovenal: blijf gezond.

LIefs
Linda