Revalideren moet je leren

Momenteel ben ik al een 2 weken naar de kine geweest en er moet me iets van het hart. Het revalidatie proces valt me toch zwaarder dan verwacht. De operatie is al een 2 tal maanden geleden en nog kan ik niet altijd deftig stappen.

De orthopeed had me van het begin al verscheidene keren op het hart gedrukt: het gaat lang revalideren worden. Het gaat zeker een jaar duren. Ik was me er ten volle van bewust….maar ergens ver in mijn achterhoofd was er toch een stemmetje. Dit stemmetje dacht het beter te weten. ‘We zullen wel es zien’, ging het in mijn achterhoofd, ‘het gaat allemaal wel meevallen’. Nee dus, het valt absoluut niet mee.

Toch blijf ik netjes mijn oefeningen doen, masseer ik thuis mijn kuit met een tennisbal en draag mijn brace. Tijd nemen om te revalideren, al is dit moeilijker dan verwacht. Zo zou ik al zo graag deftig kunnen wandelen. Tegen een deftig tempo he. Want nu lukt het al wel voor beperkte tijd, maar absoluut nog geen tempo.

Of zwemmen, vandaag ging ik het proberen (dit was nu ook zo het enige wat ik mocht van de kine). Ik had verwacht dat het wel een beetje lastig ging zijn. Echter na 2 baantjes begon ik mijn enkel al te voelen. Maar wacht, ik kan ook gewoon mijn stappen oefenen in het zwembad, bedacht ik me zo. Viel dat tegen, zelfs daar lukte het niet.

Hoe lang nog voor ik terug echt mobiel ben, voordat ik weer kan wandelen/fietsen/zwemmen? Deze vragen zitten nu toch een beetje in mijn kopje. Ik weet dat een revalidatie zijn tijd nodig heeft. Weer word ik geconfronteerd dat het toch niet min is die operatie. Ergens had ik mezelf wijsgemaakt dat het iets simpel was. Maar dat is niet zo, zeker door mijn sudeck (oftewel CRPS). Zo mag ik echt niet over mijn pijngrens heen.

Revalideren, ik zal het wel leren….ooit.