3 maanden na de operatie
Het is nu iets meer dan 3 maanden na mijn operatie. Wat waren het moeilijke maanden. Tijd om eens terug te kijken en ook een beetje vooruitkijken.
Allereerst: de operatie is echt niet meegevallen maar spijt heb ik er niet van. De eerste weken na de operatie heb ik echt afgezien. Pijnlijker dan ik verwacht had. Toen ik eenmaal mijn bot had, begon het iets te beteren. Maar de echte vooruitgang kwam toen ik de brace kreeg en naar de kine mocht.
Niet dat dit altijd even fijn was. De eerste keren waren lastig om niet te zeggen pijnlijk. Vooral toen mijn kuit helemaal vast kwam te zitten. Deze spieren losmaken, deed echt geen deugd. Er waren bepaalde momenten waarbij ik echt met de tranen in mijn ogen lag. Vooral als ze haar massage gun tevoorschijn haalde.
Ook duurde het een tijdje voordat er eindelijk voorgang kwam. Wat was ik blij, want ik kreeg het gevoel dat ik nooit nog deftig zou kunnen stappen. Langzaamaan begon ik vlotter en vlotter te stappen. Niet snel hoor, zo moest ik op de loopband tegen wel 3km/uur wandelen en dit ging voor mijn gevoel rap.
Maar desondanks gaf ik niet op en bleef mijn oefeningen netjes thuis afwerken. Dit wierp zijn vruchten af. Want tijdens de controle bij de orthopeed was hij heel tevreden over de vooruitgang die ik gemaakt had. Ik had al meer dan kracht dan hij verwachtte. Zo mag ik nu langzaam mijn brace afbouwen, dus enkel wanneer ik last heb of in de Ardennen ga wandelen bijvoorbeeld (zijn woorden he). Niet dat dit voor het eerst ga gebeuren. De stoepen in Turnhout vormen al een uitdaging genoeg.
Wel diende ik mijn kuit toch nog eens te laten controleren bij de vaatchirurg. Want hij bleef maar dik en gespannen staan en in mijn familie zit er longembolie. Wat waren het spannende 48 uren, maar gelukkig was alles in orde.
Terwijl ik schrijf is, zit ik wel met een olifantenpoot. Want hitte doet niet echt goed aan mijn voetje. Ook merk ik een kleine terugval in mijn vooruitgang hierdoor. Maar zonder brace en met een stevige schoen ben ik al heel vlot te been.
Om toch nog even terug te komen op mijn controle en het hardlopen. Ik ging dit nooit meer echt goed kunnen doen. Nu is er een klein lichtpuntje: ik zou misschien terug een beetje kunnen joggen. Een klein half uurtje tegen een rustig tempo. Hiervoor moet ik de volgende controle afwachten. Dan gaat hij zijn toestemming al dan niet geven.
Maar echt hardlopen over de weg, snelheid en verre afstanden zal er niet inzitten. Mijn hartje is superblij. Echter mijn kopje weet het niet zo goed. Mijn artrose in mijn middenvoet zit nu tijdens de revalidatie al lastig te doen. Ja ik ga daar een spuit in krijgen, maar is het dan wel zo slim om terug te starten met lopen? Mij al kennende ga ik toch weer de grenzen opzoeken en ongewild er misschien over. Voorlopig laat ik al die loopplannen maar in de kast steken.
Wanneer deze blog online komt, zit ik op laatste dag van Graspop Metal Meeting. De bedoeling was om eerst maar 1 dag te gaan met mijn pootje. Omdat het zo goed gaat, hebben we besloten om toch maar alle dagen te gaan. Wel maar in stukken, maar hoe en wat we juist besloten hadden, lees je volgende week.
Liefs
Linda
