Testwandeling rond camping

Na Terhills was ik redelijk overtuigd dat het wandelen in de Ardennen me wel ging lukken. Dus met goede moed vertrokken voor ons weekendje Dochamps. Nu ‘goede moed’ is misschien veel gezegd. Want de weersvoorspellingen voorspelden niet veel goeds. Op hoop van zegen vertrokken en hopelijk bleef het redelijk droog.

We arriveerden juist voor de middag op onze bestemming. Ideaal, konden we onze boterhammetjes tijdens de wandeling opeten. Na de lange autorit, was ik blij dat ik mijn beentjes eindelijk es kon strekken. Dus vlug uit die auto, rugzakken om en op weg. Echter door mijn enthousiasme was ik totaal mijn trekking stokken vergeten te nemen. Wat ging dat geven?

Redelijk snel kwamen we een stroompje tegen, waar de honden direct in sprongen. Ideaal om onze bokes te eten. Zalig gezeten op de rand uitkijkend op het stroompje dat verdween in het bos. Even tot rust komen.

Na ons buikje vol gegeten te hebben en de hondjes uitgespeeld in het water, konden we dan echt op pad. Na een kleine helling kwamen een zandwand tegen en een splitsing. Hier waren we even in de war met onze komoot. Gelukkig zei die dame van komoot ineens: ‘je lijkt naast de route te zitten, check het plannetje’. Daar zagen we snel onze vergissing in. Of ik daar zo blij mee was, moest nog blijken.

Want er stond ons een pittige klim te wachten. Niet dat het steil was, maar lang. Heel lang. En dit zonder stokken. Niet dat het klimmen een probleem was maar alles wat omhoog gaat, moet ooit terug dalen. Hopelijk ging het ook zo vlot.

Na een tijdje door heide gewandeld te hebben, gingen we terug het bos is. Hier ging het naar beneden. Gelukkig niet echt steil. Toch steil genoeg en genoeg rotsen om mijn enkel te testen. Beneden kwamen we een stroompje tegen. Deze kon je oversteken via een brug, ofwel ging je gewoon door het water. Het water stond laag genoeg, dus natuurlijk kozen wij voor het water. Wat onze honden weer heerlijk vonden. Dit was direct weer een rustmomentje, zodat zij (en wij) konden drinken.

Na de nodige verkoeling voor de honden, want het was warmer dan verwacht, konden we weer stijgen. Door de stenen, vond ik het soms toch lastig om mijn voet goed neer te zetten. Toch miste ik mijn stokken niet echt. Ook merk je dat je vooral in langlauf gebied zit. Want regelmatig duiken de pijlen van de verschillende routes op. Al keek ik toch af en toe eens raar als zo een pijl de langlaufer gewoon de weide instuurde.

Eenmaal uit het bos, wandelden we vooral langs weilanden. Wacht, zie ik het daar goed? Lopen er daar nu koeien door een grasveld waar geen draad rond staat? Yep, waren ze nu ontsnapt of liepen ze daar met opzet, geen idee. Toch maar even de honden kort gehouden en rustig voorbij gewandeld.

Na de koeien ging de weg weer verder terug het bos in. Hier was de afdaling toch iets pittiger. Even dacht ik dat ik toch beter mijn stokken had meegenomen. Maar al snel vond ik het juiste ritme en ging het vlot naar beneden.

Deze afdaling was ook direct de laatste, want we waren al terug aan onze camping. Na de sleutel opgehaald te hebben, konden we onze caravan betrekken en genieten van een welverdiend drankje.

Omdat dit een test rondje was, was het maar kort en ook de hoogte kilometers vielen op zich mee. Toch was het een goede test voor mijn enkel. Die met voldoening geslaagd is. De volgende dag gingen we er echt voor. Een langere tocht met iets meer hoogtemeters. Voorlopig laten we de echte steile klimmen en afdalingen nog links, maar zelfs in dit langlaufgebied is het zalig te wandelen met mooie uitzichten.