update enkel: laatste controle

De laatste controle na mijn enkeloperatie zit erop. Ondanks dat alles heel goed gaat, voelde ik toch een zekere spanning. Zou ik onder mijn voeten krijgen, want ik liep al een hele tijd zonder brace? Zou er goed of slecht nieuws komen? Met mijn geluk kon het van alles zijn. Dus hield ik mijn hart vast.

Zoals ik eerder al beschreef in mijn verslag na de operatie, voelt het deze keer echt helemaal anders. Mijn enkel voelt veel steviger en doet minder pijn. Ik kon ook veel sneller met mijn walking boot rondhuppelen. De brace ging sneller aan en verdween even snel weer in de kast. In het begin droeg ik de brace nog voor de zekerheid, stel dat… Maar al snel merkte ik dat ik hem eigenlijk niet echt nodig had. Toen die paar warmere dagen kwamen, werd de brace ongemakkelijk om te dragen.

Thuis liet ik hem gewoon uit. Geen moment spijt van gehad. Nu wandel ik zonder brace en zonder manken. Al moet ik soms nog opletten, want mijn lichaam is gewend geraakt aan dat manken. Niet omdat ik pijn heb, maar gewoon omdat normaal wandelen soms nog vreemd aanvoelt.

De kinesitherapeut hoefde ik deze keer niet te bezoeken. De oefeningen kende ik al, dus dat was niet nodig. Alleen als ik merkte dat iets niet lukte, moest ik gaan. Maar ik merkte direct dat mijn voet buiten dat hij sterker was, ook soepeler was. De oefeningen kon ik zonder problemen uitvoeren.

Dan was er nog het dingetje van het langzame wandelen. Ik had mezelf in een slakkengangetje gestoken en kwam er niet uit. Daarom schaften we een loopband aan. Hierop oefende ik regelmatig en mijn snelheid ging gestaag omhoog. Natuurlijk werd mijn snelheid buiten ook hoger, maar daar blijf ik voorzichtig. Elke steen en oneffenheid wil ik zien. De angst om mijn voet om te slaan is er nog altijd.

Op de loopband kon ik echt terug leren doorstappen en mijn conditie opbouwen. Ik merkte dat mijn conditie nog onder nul zat. Langzaamaan ging het steeds beter. En toen kwam dat stemmetje in mijn hoofd: “Waarom probeer ik niet eens te hardlopen?” Eigenlijk had ik nog geen officiële toestemming, want de afspraak stond pas voor de week erna gepland. Toch waagde ik het: 1 minuut lopen (net iets sneller dan wandelen, maar nog niet echt rennen)… Mijn voet deed het perfect. Mijn longen en hart daarentegen…

Toen kwam de controleafspraak bij de orthopeed. Ik was heel benieuwd. Hij was aangenaam verrast door mijn herstel. Het was veel beter verlopen dan hij had verwacht. Mijn enkel was echt veel beter en mijn voet had zelfs meer kracht gekregen dan na de eerste operatie.

Omdat het herstel zo goed was, zag hij geen reden om niet meer te hardlopen. Dus mag ik weer beginnen, zonder beperkingen. Rustig opbouwen en zien hoe ver ik kom. Als ik last krijg, moet ik natuurlijk terugschakelen naar het punt waar het nog ging.

Misschien haal ik niet meer het niveau van vroeger, maar eerlijk gezegd ben ik al blij dat ik weer mag hardlopen. Het gemis bleef sluimeren. Wandelen was fijn, maar er ontbrak iets. Hardlopen was voor mij een uitlaatklep, een moment om te herbronnen en mezelf te vinden.

Ik ga rustig starten met een schema, want op gevoel gaat niet goed. Daarvoor ken ik mezelf te goed. Het kan altijd nog een beetje meer. Ook al heb ik kennis van zaken, ik ga toch gebruik maken van een app of een schema dat ik nog ergens opduikel uit 1 van mijn vele trainersboeken. Zo heb ik een leidraad die ik niet te veel kan manipuleren.

Of ik aan loopevenementen ga deelnemen, weet ik nog niet. Voor nu ben ik al blij dat ik weer een half uur kan hardlopen. Hoe ik het allemaal concreet ga aanpakken en met welke app of schema ik ga werken, weet ik nog niet. Ik ga me even de tijd geven. Een weekje of twee eerst op de loopband iets langere minuten lopen tijdens mijn wandelsessies. Als ik eruit ben, krijg je het zeker te lezen op mijn blog.