-
Stop met te zeggen dat ik ‘maar’ jog
Joggen…wat heb ik een hekel aan het woord. Vooral in combinatie als reactie op mijn verhaal over mijn training. Als ik dan de reactie krijg: ‘o je hebt gejogd dan’. Tja dan kan ik echt wel ontploffen. Ik loop (hard) of ik ren ondanks dat het cijfertje niet altijd de ‘juiste’ snelheid aangeeft (volgens sommigen dan toch en vooral niet-lopers). Trage lopers bestaan niet, zo simpel is het. Daar zijn bijna alle lopers over eens..niet-lopers dienen af en toe nog overtuigd te worden. Toch hebben de meeste trage lopers de neiging om hun prestaties te minimaliseren. Jep ook ik bezondigde me eraan (…en nu af en toe ook nog wel…
-
Herfst, toch mijn meest favoriete seizoen
Alle seizoenen hebben hun charmes: de zomer met zijn zon, de lente met de ontluikende natuur en de winter met normaal gezien zijn sneeuw. Maar als ik echt 1 seizoen moest kiezen om te hardlopen, dan kies ik de herfst. Misschien ook omdat ik daarin verjaar, dat is ook een mogelijkheid hè. Echter biedt de herfst zoveel meer. In de herfst is echt geen dag in het bos hetzelfde. Langzaam kleuren de bomen in verscheidene schakeringen groen, rood, geel. Als er dan een herfstzonnetje staat en je kan door de pas gevallen bladeren lopen, is dit toch een geweldig gevoel. Natuurlijk is de herfst ook het seizoen van de paddenstoelen…
-
Nieuwe doelen voor 2020
Geïnspireerd door Eliud Kipchoge en zijn #nohumanislimited, ben ik es mijn nieuwe hardloopdoelen aan uitzoeken geweest. De marathon van Berlijn was echt geweldig. Dit wil ik zeker nog meer doen. Echter is mijn tempo nog niet zo hoog. Een trage loper, dat ben ik. Niet dat ik mijn prestaties hiermee wil minimaliseren hoor. Het is nu eenmaal een feit dat mijn basistempo redelijk laag is. Nooit gedacht dat ik ooit echt een marathon kon lopen met zo een goed gevoel nadien. Redelijk snel hersteld (buiten natuurlijk een stomme zware verkoudheid). Maar de benen waren eigenlijk snel terug goed. Last met trappen had ik enkel dezelfde dag. De dag nadien ging…
-
Tijdslimieten: mijn mening als ’trage’ loper.
Een goede lezer heeft het misschien al opgemerkt: ik had al es een marathon gelopen, maar die was buiten tijd. Het gevolg is dat ik deze niet meetel als geslaagd. Daarom is voor mij de marathon van Berlijn de eerste ‘echte’ marathon. Dit brengt me bij de tijdslimieten. Zo was er op de facebookpagina van de marathon van Berlijn heel wat te doen over lopers die buiten tijd waren (ruim buiten tijd dus) en geen medaille kregen. Dit heeft me aan het denken gezet. Ikzelf, als trage slak, loop dikwijls in ‘back of the pack’. Ergens achteraan dus. Hoe staat ik hier tegenover? Echter kan ik me echt wel vinden…
-
Marathon Berlijn 2019
Wat een belevenis, wat een ongelooflijke ervaring. Na 3 pogingen ( 2 opgaven en 1 buiten tijd) heb ik het eindelijk geflikt: ik heb een marathon gelopen. Dik tevreden. Kon ik beter of heb ik alles gegeven? Dat lees je nu in mijn verslagje van de marathon van Berlijn. Vrijdag Onze vlucht naar Berlijn vertrok vrijdag om 8u15. Onze eerste keer op een luchthaven en een vliegtuig. Alsof we nog niet zenuwachtig genoeg waren. Gelukkig viel het al bij al mee. Vliegen houdt echt niet veel in, daar ben ik nu wel achter. Aangekomen in Berlijn, onze bagage in het hotel gedropt en op weg naar de expo voor onze…
-
Op weg naar marathon Berlijn #6
Nog maar een week en dan sta ik aan de start…spannend. De laatste trainingskilometers (nu ja tijden) zijn gelopen en het taperen is in volle gang. Tijd dus om nog eens terug te kijken om mijn allerlaatste trainingen en op het hele traject. Augustus ging al super..maar september was bepalend. Vanaf nu werden de trainingen echt heel marathonspecifiek en moest ik lang de baan op. Dit keer niet om kilometers te maken, maar om tijd te maken. Mijn trainingen zijn nu eenmaal op tijd opgesteld. Dit hield ook wel in dat er geen ‘dertiger’ op het programma ging staan. Mijn langste training duurde 2 u 40 min… met mijn slakkentempo…
-
Op weg naar marathon Berlijn #5
Augustus is voorbij gevlogen. De laatste volledige trainingsmaand. Een maand waarin de trainingen gevoelig langer werden en een keitof ‘wedstrijd’ op de planning stond. Ben ik bijna klaar voor mijn marathon, dat was de vraag van de maand. Er stond maar 1 wedstrijd gepland deze maand: de halve marathon estafette in het Gielsbos gepland. Ik had mezelf voorgenomen om voorlopig niet meer aan wedstrijden deel te nemen en me volledig te richten op de marathon. Toch leek deze me wel eens tof om mee te doen, vooral omdat dit in team was. Kapot was ik, toch had ik er een goed gevoel bij. Halfweg augustus begon het aftellen echt: mijn…
-
3 kopzorgen richting Berlijn
Als jullie me al een tijdje volgen, dan weten jullie het al. Voor al de anderen: ik ben nogal een stresskip als het op wedstrijdvlak aankomt. Zo ook richting de marathon van Berlijn. Niet om de wedstrijd zelfs (oké, ook wel een beetje) maar alles er rond. Daarbij is het ook mijn eerste keer vliegen…extra stress. Om jullie een beetje mee te nemen in mijn hoofd, hier 3 van mijn kwellingen. Allereerst natuurlijk dat vliegen. Tickets zijn geboekt, taxi’s gereserveerd en hotel geboekt (dat hoop ik toch, hierover straks meer). Maar aan wat mag ik me verwachten als ik op de luchthaven kom? En die beveiliging? Inchecken is al online…
-
Estafette 1/2 marathon tvv Gielsbos
Een tijdje terug kwam er de vraag in het whatsapp groepje van mijn trainer of er interesse was om teams te vormen voor de estafette halve marathon in het Giels bos. Twee vragen schoten door mijn hoofd: wat is begot een estafette halve marathon en ik trage slak, ga ik wel in een groepje passen? De eerste vraag had een heel simpel antwoord. Een estafette halve marathon is met een team van 3 personen de afstand van een halve marathon lopen. Dit door ieder 3 rondjes van 2 km ongeveer te lopen en het laatste rondje als team, zodat je gezamenlijk kan finishen. De tweede vraag bleef voor mij toch…
-
Op weg naar marathon Berlijn #4
Juli is weer voorbij. Een maand met angst voor blessure, nieuwe testresultaten, hitte en vooral heel veel lopen. Ben ik nog op goede weg? In de tweede week van juli liep het al mis. Tijdens een kleine misstap bij mijn training schoot er ineens een serieuze pijnscheut in mijn heup. Zo erg dat ik zelfs niet meer deftig kon wandelen. Oh nee…kleine paniekaanval. Het ging toch niet waar zijn zeker? Gelukkig kon ik de dag nadien al bij de sportkinisiste terecht en viel het al bij al wel mee. Klein scheurtje in de bilspier. Niet echt een ramp dus. Ik mocht blijven lopen, wel wat aangepast. Daarbij nog wat oefeningen…